Dva veka niške anegdote omeđuju dva stravična istorijska događaja: na početku XIX je to Boj na Čegru, posle kojeg je u Nišu načinjen jedan od najjezivijih spomenika – kula od blizu hiljadu lobanja srpskih junaka, a na samom kraju XX veka su to NATO bombardovanja i stradanja civilnog stanovništva, razaranje grada. No, ma koliko da su se u međuvremenu smenjivale godine slobode i godine ropstva, niška anegdota je, kao izraz vitaliteta sredine i njenog duha, istrajavala i bila u permanentnoj funkciji oslobađanja istine, kako one pritajivane i odlagane, tako i one koja je ubrzo obznanjivana.

U ovom pregledu niške anegdote, ponajviše je anegdota iz usmene predaje, zapisivanih od poznatih ili anonimnih kazivača, ali je tu i neznatan broj onih koje su pojedinci neposredno doživeli ili čuli ili zapisali.

Lepotu niške anegdote, njenu formu, karakteriše zavidna pripovedačka veština. Najčešće, ispričana je kratko, duhovito, ponekad i zajedljivo.

Većini anegdota dat je naziv, a kod nekih koje su istrgnute iz celina, učinjene su neophodne intervencije.

Imena zapisivača ili kazivača, koliko ih je uopšte bilo moguće utvrditi, data su u sadržaju. Međutim, anegdote koje su ispisivane u prvom licu, potpisane su.